O άσος πίκα συναντά τη ντάμα κούπα

Όταν γνώρισα την κολωνίτσα,ήμουν περίπου δεκαοκτώ χρονών.Πήγαινα για καφέ με τις φιλεναδούλες μου στο μαγαζί που δούλευε.Εκείνος χάζευε τα ψηλά κορίτσια με μίνι κι εγώ έψαχνα ν'αγαπήσω έναν κουλτουριάρη λεχρίτη με μαλλιά και, οπωσδήποτε, ροκ τύπο απ'αυτούς που έβλεπα κάθε μέρα στη σχολή μου.Αυτές οι συναντήσεις με λίγες κουβεντούλες μεταξύ μας,περιορίζονταν στις διακοπές των Χριστουγέννων,του Πάσχα και του καλοκαιριού.Μετά χαθήκαμε.Το μαγαζί έκλεισε.Όχι ότι ανησυχούσε ο ένας για την ύπαρξη του άλλου.Σε καμία περίπτωση.Ειλικρινώς και με το χέρι στην καρδιά.
Περίπου είκοσι  χρόνια αργότερα κι ενώ έχω επιστρέψει στη γενέτειρα μου,παρέα με μια από κείνες τις παλιές φιλεναδούλες μου αποφασίζουμε να πάμε να μάθουμε bridge.Aυτή η δουλειά της εκμάθησης κράτησε δύο χρόνια(δύσκολο παιχνίδι το αναθεματισμένο)παρέα με τους σχεδόν ετοιμοθάνατους καθηγητές μου ,που είχα να τους δώ από το σχολείο....Εκεί λοιπόν ξανασυνάντησα τη νυν κολώνα κάποια στιγμή που ήρθε Λάρισα(είχε μετακομίσει στο μεταξύ στην Κατερίνη)να παίξει στον όμιλο.Εγώ χρειαζόμουν μαθήματα(μη γελάτε,είπαμε είναι δύσκολο),εκείνος ήθελε να κάνει το δάσκαλο(είναι όντως πολύ καλός)και έτσι καταλήξαμε μαζί.Η παρακάτω σύνθεση είναι για 'κείνον (και για το once upon a sketch βέβαια-μην ξεχνιόμαστε).
Η αγάπη είναι το θέμα και μάλιστα για ένα αρσενικό που υπάρχει στη ζωή μας.

                              Καλό βράδυ σε όλες σας.Πολλά φιλιά.