Ανώμαλη προσγείωση

 Προχωράω σπρώχνοντας ένα μεγάλο καρότσι-ξέρετε απ'αυτά του supermarket.Ανοίγει την πόρτα μια χαμογελαστή κυρία και μου λέει:"σε περιμέναμε".Περνάω μέσα.Και τι βλέπω;Τεράστιοι διάδρομοι με χαρτιά,αυτοκόλλητα,κουμπάκια,γραμματοσειρές και ό,τι άλλο βάζει ο νους μου(και ο δικός σας,γιατί έχω αφήσει ανοιχτή την πόρτα και για εσάς).Σηκώνω τα μάτια μου ψηλά(όχι τόσο ψηλά....λίγο πιο κάτω...εκεί)και ψάχνω την ταμπέλα που θα με οδηγήσει στον παράδεισο.Crate paper. 

Να πάρω αυτά:

(Ξέχασα να σας πω πως τη δεδομένη στιγμή είμαι δέκα κιλά πιο αδύνατη και 25 ετών)και συνεχίζουμε......ψωνίζουμε τώρα λέμε.....

                                         και φυσικά ολίγα tags

 Δε θα έφευγα ποτέ χωρίς τα παρακάτω(μην παρεξηγηθούν κιόλας οι ανθρωποι,ντροπή!!!!)

Και μετά βρίσκω την american crafts και, μεταξύ άλλων που ρίχνω ξόφαλτσα στο καλάθι μου,εντοπίζω αυτό

και (αχ)τα παρακάτω

 Έχω ξεχειλίσει το καλάθι μου και ακούω την κολώνα του σπιτιού μου να κορνάρει απ'έξω-έχουμε δανειστεί το φορτηγό του αδερφού της φίλης μου της Χριστίνας.Το yaris δεν είναι κατάλληλο για τέτοιες εξορμήσεις-και τού'χω πει όταν ψωνίζω να μη με πιέζει.Και ξαφνικά μου μυρίζει κάτι(όχι δεν είναι τα καμμένα εγκεφαλικά μου κύταρα).Είναι τα μπιφτεκάκια μου που κάηκαν(πάλι νηστικοί θα μείνουμε).
Άι σιχτίρ πια.