Γιατρέ,θα ζήσω;

    Πριν χρόνια,ένας καλός φίλος,που είναι μεταξύ άλλων και παθιασμένος φωτογράφος, είχε φτιάξει ένα blog στο οποίο αναρτούσε μία φωτογραφία κάθε μέρα.Αυτό ήταν το concept.Και πραγματικά έκανε πολύ καλή δουλεία.

   Όλοι λοιπόν ,εντός και εκτός παρέας, είχαμε στην καθημερινή ρουτίνα μας να μπαίνουμε να αφήνουμε σχόλια και γενικά να τον στηρίζουμε.Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να είναι συνεπής σε μια τέτοια δουλίτσα;Μια εβδομάδα;Ένα μήνα;Μυαλο είναι και ξεχνάει.Κάποια στιγμή η κατάσταση  ξέφυγε από καθε έλεγχο.Είχε τυπώσει μπλουζάκια με το όνομα του blog που μας υποχρέωσε να τα φοράμε.Δεχόμασταν τηλέφωνα με παράπονα, απειλές και όλα τα σχετικά.Είχε δημιουργηθεί ένα απίστευτο κλίμα τρομοκρατίας,το οποίο ήταν ταυτόχρονα εντελώς γελοίο.Φυσικά κάποια στιγμή όλο αυτό ξεθύμανε και επιστρέψαμε στα γνωστά μας.Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;Αναρωτιέμαι αν αυτή είναι μία από τις παρενέργειες του blogging ή του νέου blogger.Έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι κόλλησα τον ιό.Δεν έχω ακόμα καταφύγει στις παραπάνω μεθοδους αλλά ......εσείς τί λέτε ,γιατρέ;

Σας αφήνω με κάτι κίτρινο

και σας εύχομαι καλό βράδυ.
ΧΟΧΟ